De laatste maanden? Kan het nog erger?

De afgelopen weken hebben in het licht gestaan van het einde van de placement, naast de vakantie in de Filipijnen waarover later meer. De nodige mailtjes over rapporten die moeten worden geschreven, de laatste financiële zaken etc.
De rapporten moeten het voortbestaan van VSO Jitolee waarborgen, er wordt namelijk ogenschijnlijk niets mee gedaan. Ik heb de vorige keer wat gezegd over de organisatie. Het wordt er alleen maar bureaucratischer op. Even wat “over de muur“ aan je collega vragen gaat niet, jij, als vrijwilliger, moet veel mailtjes sturen met veel kopiehouders. Als ze het zo willen prima, maar zou prettig zijn als het dan ook zou werken. Maar, we blijven geduld hebben, wie weet. Midden augustus is dit boek definitief gesloten: de eerste hoofdstukken waren leuk en spannend, het midden ontroerend, emotioneel, woede opwekkend, het einde slap en uiterst frustrerend.

De trip naar de Filippijnen was prachtig. Via Doha (Qatar) naar Manilla. In totaal 14 werkelijke vlieguren en 5 uur in de tijd vooruit. Na alle verhalen van Mary en de andere Filippijnse vrijwilligers, was natuurlijk al veel verteld over de natuur, de economie, de mensen, hoe zoet de mango’s waren. Je krijgt zo’n gevoel dat je met iemand van het reisbureau praat: alles is mooi en goed.
Het zelf meemaken moet dan de ultieme bevestiging zijn van deze verkooppraatjes.
Ik zal eerlijk zijn: van wat ik gezien heb zijn ze waar. De natuur is groen en mooi, de mensen actief, het is schoon, georganiseerd én de mango’s zijn zoeter!
Uiteraard trek je vergelijkingen met Kenya aan de ene kant en Nederland/ Europa / USA aan de andere. De Amerikanen hebben 40 jaar geholpen het bestuur van het land op te zetten. De Filippijnen staan plaats 83 op de HDI (Human Development Index, van de 177), Nederland 10e en Noorwegen staat op de 1ste plaats.
Ik denk dat je een tweedeling kunt aanbrengen: Metro Manilla (waar 12 miljoen mensen wonen) vergelijken met Europa, of beter misschien USA. Daarbuiten met Kenya. Het land is duidelijk verder en beter georganiseerd dan Kenya. Ook al is de politieke rust niet altijd teruggekeerd.
Metro Manilla is Amerikaans: grote malls (winkelcentra), grote auto’s (statussymbool), verschrikkelijk veel restaurants en ketens (KFC, Wimpy’s, McDonalds, noem maar op). De grootste mall van Azië is daar gebouwd. Er zijn in dat complex, dat volledig ge-airconditioned is, meer dan 700 winkels, een enorme bioscoop, een ijsbaantje, een gratis tram die je van pand naar pand brengt. Ongelooflijk groot. En in de wekenden gaan de mensen daarheen om wat te kopen natuurlijk, maar voornamelijk om in de koelte te zijn. Het is er verschrikkelijk druk. En dit is maar een van de vele malls in de stad. Er zijn veel dure woontorens, er is een financieel hart, Makati. Daar zitten alle banken met hoofdkantoren de projectontwikkelaars. De dagen dat we in Manilla waren was het de heetste dag van het jaar, net 40 graden. Het klimaat is vergelijkbaar met dat van Mombasa. Warm en vochtig.
In deze bruisende stad, aan de kust, ligt het fort waar als eersten de Spanjaarden voet aan land hebben gezet. Dit het Intramuros, en is nog steeds, hoewel toch wat vervallen, een druk bezochte plek voor vakantiegangers. Er ligt een golfbaan omheen, wel apart. Het is pas sinds een jaar of tien dat “vakantie in eigen land” bestaat. Maar dat is ook een economisch gedreven proces. Buiten Manilla is de natuur prachtig. Zowel onderwater, ik heb daar natuurlijk ook gedoken, en in het bergachtige deel van het eiland waar Manilla is: Luzon.
Ik heb gedoken op het eiland Mindoro een uur varen van Luzon, op 2 ½ uur rijden van Manilla, in de plaats Puerto Galera. Schitterend, wat is het dan toch “behelpen” in Kenya. Ze klaagden daar over het zicht: het was “maar 20 meter”. Dat heb ik hier nooit! Met 15 zijn we hier al heel blij. Er is erg veel (kleine) vis, schitterend veel zacht koraal. Helaas is ook zichtbaar wat tyfoons voor schade kunnen aanrichten. Afgebroken koraal en verstoorde onderwater natuur. Deels ook door overbevissing.
De trip naar de heuvels in het noorden van Luzon hebben we met de bus gedaan. Goed en zeer goedkoop openbaar vervoer. Veel gezien en genoten. Waar je ook kijkt, hoe hoog ook, overal zie je rijstterrassen. Een van die gebieden opgenomen in de World Heritage List, is Banaue. De terrassen zijn daar 2000 jaar gelden al aangelegd en het vernuftige irrigatiesysteem voldoet nog steeds. Wat een prachtig gezicht! Het is daar ook mogelijk om in een authentiek Filippijns huis te slapen. Hebben we niet gedaan maar wel leuk om te zien. Klein en voor mij veel te kort of smal, net wat je wilt.
Een andere bezienswaardigheid is de “hangende doodskisten”. De kisten worden met veel halsbrekende toeren aan de berg gehangen. Dit gebeurt nog steeds, zei het in een beperkt aantal gevallen. Het geloof is dat je onder drie meter grond niet de vrijheid kunt krijgen van geest. Een vergelijkbare gedachte zit achter de zgn. “burial cave”. Kisten worden daar in een grot gezet. Sommige staan er al een paar honderd jaar en niemand komt eraan.
De bergen leveren veel water en daardoor zijn er ondergrondse grotten. Met een gids, één olielamp en genoeg goede moed, erin. Was erg mooi, maar we voleden ons niet altijd even zeker. En hogerop in de stroom kun je wildwater varen. Het was erg mooi weer en een lekkere lunch toe. Transport was een “Jeepney” een verlengde Jeep. Verder zie je overal de “tricycles”, waar van alles in en op wordt gepakt.
Het land is schoon, de wegen zijn over het algemeen goed, er is veel industrie, veel handel met andere landen. Kortom: geen ontwikkelingsland, maar een land in ontwikkeling. Ik ga nog terug, en niet alleen om te duiken.

De laatste gebeurtenis: er is ingebroken in mijn auto. Ik was met een paar vrienden nachtduiken. Het was 9 uur ’s avonds. We parkeren wat afgelegen, we hadden beter moeten weten, en komen terug: reservewiel eraf. Ruit ingeslagen en alles meegenomen wat van waarde was. Een telefoon van een van hen, een horloge, 2 EHBO tassen. Gelukkig hadden de dieven hun sleutels laten liggen. Mijn zonnebril is nu ook weg. En mijn teva’s: de sandalen. Het geklooi: opruimen, overal glas, naar de politie, verzekering. En er is geen Carglass waar je dag en nacht naar toe kunt. We overleven het wel weer.
Het zoeken naar instellingen die helpen bij het bestrijden van de armoede in Kenya zijn er legio. Met mensen van ACTS ben ik naar een aantal scholen geweest in een van de slums van Mombasa. Wat een armoede, en hoe bewonderenswaardig dat er nog leraren zijn die daar les geven. Een klaslokaaltje waar meer dan 30 hummeltjes van 6 of 7 jaar zitten, geen tafeltjes genoeg, geen bord om op te schrijven, geen. boeken of iets anders te doen. O ja, de afmeting: 4 bij 4 meter!
Ik ben er wel uit hoe het gegeven geld besteed zal worden. Het zullen vier verschillende doelen worden. Deze stichting, micro kredieten voor vrouwengroepen (ik heb een voorstel gehad), een stichting die opvang wil regelen voor meisjes tijdens vakanties (omdat ze anders thuis misbruikt worden) en het doneren van reclamemateriaal voor een stichting waar dove vrouwen tassen maken.
Alle 4 helpen ze het leed te bestrijden waar de regering door hun eigen graaicultuur niet aan toekomt. Maar o zo broodnodig.
Geniet van de Nederlandse mogelijkheden, ook al lijkt het allemaal “erg slecht”.
Geloof me, het kan veel erger.

Groeten,