Het einde nadert en dus een nieuw begin!

Hallo beste lezers,

Mijn één na laatste weblog over mijn leven in Kenia! Het einde van mijn verblijf in Kenia nadert. VSO blijft Oost-Indisch doof voor een verlenging. Maar om eerlijk te zijn, wilde ik die toch al niet meer. We zijn nu beland in de gedwongen papierstroom van rapportages en afrondende gesprekken.
Alle vrijwilligers kregen recentelijk een brief van de International Director of Programmes. De man heeft gelukkig haarfijn door wat er met zijn organisatie aan de hand is en wat er moet gebeuren. Hij geeft aan dat de gemiddelde leeftijd van de vrijwilliger voor VSO gestegen was van ergens 20 naar 41 jaar! En dat de organisatie eigenlijk geen gebruik maakt van die enorme ervaring en kennis. Goed dat iemand begrijpt dat het veranderen moet. Het einde van deze periode van onbegrip en onbenut laten van kennis nadert, eindelijk!

Mirka en Stijn zijn weer weg en thuis. We hebben erg veel gezien en het hoogtepunt was natuurlijk het bezoek aan de Masai Mara waar we de migratie van miljoenen gnoes en zebra’s hebben gezien. De bus was vaak oververhit, mar met goede hulp van o.a. de Masai kwam alles goed. We hebben wel een nieuwe bus en driver gekregen de volgende dag. Erg vermoeiend maar verschrikkelijk mooi om te zien. Wat een beesten en de aantallen. Onvoorstelbaar. Wat een ongelooflijk indrukwekkend gezicht. Helaas niet echt goed op foto vast te leggen. Dan begrijp je ook dat de natuur zijn eigen evenwicht heeft. Alle beesten, en dus ook vijanden, hebben elkaar nodig. Het vervolg van de trip was naar Lake Nakuru, waar duizenden flamingo’s hun domicilie hebben. Met opzet hebben we veel per auto gereisd om ook meer van het land en de natuur te zien. En, om de geweldige wegen van Kenia te ervaren. Wat een drama zijn de wegen, en toch wel erg dat er niets aan gedaan wordt. Zowel Masai Mara als Lake Nakuru zijn grote toeristen trekkers, maar je rijdt dan uren over zeer slechte wegen. Onbegrijpelijk! 4 Van de “BIG 5” gezien (olifant, leeuw, buffel, neushoorn, niet de luipaard).
En natuurlijk zijn we ook naar Hell’s Kitchen (Marafa Depression) in de buurt van Malindi geweest en dezelfde foto maar weer gemaakt! De derde, wel leuk hoor. Ik blijf het een prachtige speling van de natuur vinden. Indrukwekkend om er rond te lopen. De weg er naartoe was erg slecht, had de avond ervoor veel geregend. Erg slibberig. De route beschrijving voor wie er naartoe wil: komend vanuit Malindi over de brug van de Sabaki River eerste afslag links. Rijd dan 28,4 kilometer rechtdoor en bij het postkantoor rechts! Na 300 meter voorbij de (eeuwige) plas water rechts, na 700 meter aan de linkerhand is de ingang. De auto wordt gewassen en dat is wel nodig ook!
De pennen die ik van ING had gehad bij mij vertrek zijn nu uitgedeeld bij een schooltje in een van de krottenwijken van Mombasa. Wat een armoede en wat een vreugde. De tegenstellingen kunnen bijna niet groter zijn als je daar rondloopt

Het hoogtepunt van de 3 weken dat ze er waren was natuurlijk dat ik Mirka en Stijn heb leren duiken, ze hebben nu beiden het PADI Open Water certificaat. De omstandigheden waren niet optimaal, dat is een understatement, maar ze hebben beiden volgehouden. Goed hoor! En ik heb mijn eerste studenten gehad. Ook wel spannend en kostte me toch meer energie dan ik verwacht had. De kop is eraf, wie volgt?? Gevierd met een Dawa bij de Tamarind. Ik heb mijn eigen stempel hier laten maken, dat kan nog. En dankzij de oranje stempelinkt (Stijn bedankt) is het een oer Hollands plaatje geworden. Denk alles in Oranje.

Het einde nadert van mijn duikcarrière in Kenia. Ik heb meer dan 120 duiken hier gedaan. En de Lonely Planet heeft ongelijk. Het zicht is maar zeer zelden goed in Mombasa. En niet zoals ze schrijven in de periode december tot maart zou het goed zijn. Ik heb het niet meegemaakt in ieder geval. En ik ben daar vaak geweest!

Het opzeggen van de huur gaat plaatsvinden, het weggeven van mij laatste spullen, het verkopen van mijn koelkast en fornuis. Leegruimen en klaar. Bijna anderhalf jaar is dit appartement mijn huis geweest, als eerste bewoner. Het heeft voordelen om weg te gaan: de schreeuwende moskeen in de omgeving, de gillende keukenmeiden in de kerk om 5 uur ’s morgens, het orgel dat probeert harder te spelen dan dat van de “buren” van die kerk, het geschreeuw van 2000 man in een open kerk de hele zaterdag en zondag, ik heb er meer dan genoeg van. Ik heb helemaal niets tegen godsdienstvrijheid, maar een beetje rust stel ik wel op prijs. Het is echter wel een verademing om te zien dat al deze geloven zonder problemen kunnen samenleven. Daar zouden we in Nederland wel wat meer problemen mee hebben.

Het regenseizoen lijkt begonnen, een maand of wat te laat, maar het is wel waar. Jammer, want nu zou het weer erg mooi moeten zijn. De regen valt gelukkig vaak ’s nachts, maar mijn douchewater is dan toch wel erg koud. Elke ochtend gelijk wakker na het douchen. In Internationale Samenwerking ( een gratis magazine van het Ministerie van Buitenlandse zaken: www.isonline.nl) stond recentelijk en artikel over de klimaatveranderingen en de mogelijke effecten daarvan voor Afrika. Dat ziet er weinig hoopvol en rooskleurig uit voor veel mensen. Het lijkt onvermijdelijk om een aantal landen of gebieden definitief “onbewoonbaar” te verklaren. Het met veel kosten en weinig resultaat blijven investeren in alleen voedselhulp zal echt geen oplossing bieden. De leiders van Afrikaanse landen zullen het grijpen in de staatkas eens achterwege moeten laten en na gaan denken over “hun” mensen. Een heel nieuw begin is nodig.

Een nieuw begin nadert ook voor mij! Na elk einde komt er een nieuw begin, nietwaar?
Ik ga naar Tanzania, waar ik een baan heb als adviseur van de directeur van een bedrijf in zonnecellen. Ik zal daar minimaal een jaar blijven, daarna zien we wel weer.
Ik ga in Dar es Salaam wonen en neem mijn eigen auto mee. Ik vertrek op de 28ste september. Mijn werkvergunning aanvraag loopt al, ik kan hier in Mombasa een toeristenvisum halen, verzekering van de auto is te regelen. Een paar tassen met spullen en rijden maar. Het is zo’n 600 kilometer. Vrienden uit Mombasa, Frans en Margo, rijden mee en maken er een lang weekend van en gaan dan met de bus weer terug. Erg gezellig om samen die kant op te gaan en zo afscheid te gaan nemen van de bijzondere band en vriendschap die we in anderhalf jaar hebben opgebouwd. Ik zal dat zeker gaan missen. Even wat drinken, even klagen, even je hart luchten: het wordt niets hier!!
Wordt het iets “hier”? Lees “The Trouble With Africa” van Robert Calderisi (ISBN 1403971250) en trek je eigen conclusies.

Waarom toch blijven in Afrika?
Het heeft een bepaalde aantrekkingkracht die ik niet kan uitleggen. De atmosfeer, de natuur, de vrijheid, de ongedwongenheid, de gelatenheid wellicht, het weer, de zon, de temperatuur, de zee, de natuurparken? Ik weet het niet, maar ik probeer het nog een jaar. Wie weet wat het dan wordt? Welk nieuw begin!

Groeten

Sjoerd