Uiteindelijk komt het goed!!

Komt ’t toch nog goed!!!

Eerst even iets rechtzetten wat ik eerder had verteld, maar niet waar bleek te zijn: de zon komt op en gaat onder net als bij ons, nl. in het oosten op, resp. in het westen onder. Alleen hij draait tegen de wijzers van de klok in. Zo zie je maar hoe snel je iets verkeerds waarneemt.
In het laatste bericht heb ik verteld dat mijn woonruimte niet erg goed was. Nu, enkele weken later, kan ik melden dat ik een appartement ga bewonen, op het noordelijk deel van het eiland. De oude stad van Mombasa ligt op een eiland, verbonden met het omringende land met twee bruggen en een aantal veerboten. Het heeft twee slaapkamers, een kleine woonkamer, een relatief grote keuken en een WC/douche combinatie. Dat heeft me wel wat moeite gekost aangezien VSO het verre van ideaal vindt als een vrijwilliger ver van zijn werkplek woont. Maar aangezien ik “business advisor” ben, kon men het er wel mee eens zijn. Van harte ging en gaat het nog niet. Daarvoor hoef ik niet elke dag in Mwabayanyundo te zijn. Het appartement is nieuw gebouwd en nog niet bewoond geweest. Daar ben ik wel heel blij mee. Of ik mijn normen voor het wonen en werken in Afrika toch nog te hoog heb ingeschat, geloof ik niet. Dat VSO daar een rol in speelt is wel duidelijk iets wat door veel vrijwilligers als een tekortkoming wordt gezien. De normen voor VSO liggen erg laag. Dat leeftijd en achtergrond wel invloed hebben daarop, is wel duidelijk. De ouderen, waar ik er een van ben, hebben toch andere eisen dan de jongeren. (Ik heb nu en eigen postbus: 2154, 80100, Mombasa, post is altijd welkom.)

Door nu toch al bijna twee maanden hier te zijn, betrap ik me erop dat je erg snel een aantal schrijnende zaken niet meer “ziet”. Niet bewust, maar het is er elke dag en daarom valt ’t niet meer op. De grote groep armen, die dag en nacht op straat leven. Lijmsnuivende jeugd, verdwaast rondlopend. De krottenwijken, waar ik alleen de buitenkant maar van zie. De enorme rotzooi langs de weg, waar met name kraaien nog eten uit proberen te zoeken. Het milieu heeft nog geen echte plaats in het leven van de Keniaan. Olie verversen doe je gewoon ergens, maakt niet uit waar. Rommel verbranden gebeurd overal, elke hoek van de straat. Overal staan mensen met kraampjes met houtskool als brandstof. Bergen met houtskool worden er aangeboden her en der. En het heeft nog nauwelijks geregend. De stank is nu al op sommige plaatsen als de lucht van een open riool. Veel kinderen met kinderen, die veelal op de rug worden meegedragen als ze bijvoorbeeld water gaan halen. Of het aantal dames van lichte zeden die hun diensten op straat en in de hotelbar aanbieden. De armoede is enorm en op het platte land neemt dat steeds grotere vormen aan. De droogte blijft aanhouden en vergt steeds meer slachtoffers.

Tussendoor het Keniaanse motorrijbewijs gehaald. Nou een verhaal apart waarbij een “modelstad” een belangrijke rol speelt. Maar het is gelukt, ik heb het.Dus de "motor van de zaak" is een feit. Binnen enkele weken heb ik hem in mijn apartement. Moet aleen nog wat papieren regelen met VSO, maar dat gebeurt morgen, 6 april.
Afgelopen vrijdag was de laatste schooldag van het eerste semester. Nu heeft de jeugd 5 weken vrij. Een groot gedeelte van de trainees, zoals ze heten gaan dan naar huis, lopend, matatu, of de fiets. Een gedeelte blijft op de compound om klusjes te doen die geld opleveren, waarmee ze dan een klein gedeelte van hum schoolfee kunnen betalen. Want naast een rapport krijgen ze ook een overzicht mee van de achterstanden in het betalen van de fee. Meer dan 80% van de tweedejaars studenten moet het eerste jaar nog betalen. Bedrag per jaar Ksh 11.500, een kleine 125 euro. Reden: de droogte van de afgelopen jaren, de slechte oogsten, het sterven van een (groot gedeelte van) de kudde. De dreiging van school is dat ze hun afsluitende landelijke examen niet mogen doen, als ze voor het einde van het tweede jaar niet alles hebben betaald. Het is onder de huidige omstandigheden onmogelijk te verwachten dat die studenten dat kunnen. Want waarom zou er nu in de komende maanden iets veranderen waardoor ze wel kunnen betalen. Voor de school een uiterst lastig dilemma: alleen studenten aannemen die vooraf betalen? Maar wat dan met je maatschappelijke, regionale functie? Ik wil daar de komende weken eens wat dieper induiken. Maar of er ook oplossingen zijn?

Hoe groot het contrast ook kan zijn, ik ga met de Paasdagen een dag of 6 duiken, nu kan het nog. Als de wind draait, wordt het water troebeler en het zicht minder. Ook ben ik bij de Yacht Club langs geweest. Nou, de voorstelling van een jachthaven zoals wij die (ongeveer overal) kennen, is ook hier weer te veel van het goede. Geen boxen, wat oude bootjes (Lasers 1en 2, 420, en wat lompe engelse bootjes) op de kant, mooi weer, wind en warm water. Ik denk dat ik er lid van wordt. Elke woensdag en zondag varen, met een eenvoudige maaltijd na. Hockeyen ook naar gekeken, maar dat wordt weer het ouderwetse “graswerk”. Waarbij het “gras” van een zeer slechte kwaliteit is. Maar dat is onder de huidige omstandigheden wel te verklaren. Ik ga binnenkort bij een wedstrijd kijken, maar dat zeilen lijkt wel een leuk alternatief. En heb eigenlijk al besloten dat te gaan doen. Eens wat anders op de zondag! Over een week start ik echt met Swahililes, ze (een echtpaar) komen wekelijks bij me thuis.
Van de voortgang zal ik in dit medium mijn jullie op de hoogte houden.

Geniet van jullie komende mooie weer, hier blijft het zeer warm, erg vochtig en nog steeds geen regen (ook al is op papier het regenseizoen al een maand gelden begonnen).

Karibuni

Groeten, Sjoerd